Jak narcystyczny rodzic wpływa na Twoje zdrowie psychiczne?

28 lipca 2022

Bycie wychowanym przez narcyza może mieć poważne konsekwencje dla twojego samopoczucia psychicznego. Narcystyczni rodzie są mistrzami dobrego wizerunku dlatego osoby z zewnątrz uważają ich za doskonałych i kochających. Ale za zamkniętymi drzwiami wściekają się, krzyczą i krytykują. Są kontrolujący, zaborczy i postrzegają swoje dziecko jako przedłużenie siebie.

Oto dziewięć wspólnych cech dorosłych dzieci, które dorastają z narcystycznymi rodzicam:

1. Niezdecydowanie

Dorosłe dzieci narcystycznych rodziców obawiają się, że zranią kogoś jeśli zdecydują się zrobić coś, co jest dla nich właściwe. Zostały „wytrenowane”, aby przede wszystkim brać pod uwagę wymagania rodziców i dlatego trudno im rozważyć własne potrzeby bez poczucia egoizmu z tego powodu.

To niezdecydowanie i poczucie winy bywa paraliżujące.

2. Zinternalizowanie gaslightingu.

Gaslighting to forma psychologicznej manipulacji, w której jednostka lub grupa potajemnie zasiewa ziarno wątpliwości u wybranej osoby, sprawiając, że kwestionuje ona własną pamięć, percepcję lub osąd.

Jednym z przykładów gaslightingu dokonywanego przez rodzica jest zaprzeczanie niektórym doświadczeniom z przeszłości, co w efekcie prowadzi do unieważnienia uczuć dziecka związanych z tym wydarzeniem. Dorastanie z narcystycznym rodzicem może sprawić, że dorosłe dziecko poczuje, że ma niewiele do zaoferowania. Kiedy dzieci narcystycznych rodziców dorastają ich talenty i kompetencje mogą być bagatelizowane i ignorowane przez narcystycznego rodzica, który czuje się zagrożony umiejętnościami swojego dziecka. W efekcie dziecko takie nawet gdy w dorosłości odnosi sukces, może czuć, że na niego nie zasługuje – zdarza się, że prowadzi to do syndromu oszusta.

Osoby, które doświadczają syndromu oszusta, wierzą, że nie są warte odnoszonych sukcesów, bo brakuje im wiedzy, kompetencji, zdolności. Fałszywie też oceniają swoje emocje, ponieważ traktują je jako dowód na własne fikcyjne braki.

3. Lojalność i wina za próbę samodzielności i niezależności.

Pomimo dorastania wśród kłamstw, emocjonalnej manipulacji i nadużyć, dorosłym dzieciom może być bardzo trudno zaprzestać opieki i kochania swojego narcystycznego rodzica. Prawdopodobnie poczują się winni za próbę przekroczenia lub wprowadzenia granic, a nawet mogą wejść w relacje z partnerami, którzy wykazują cechy narcystyczne.

Miłość oparta na manipulacji i warunkach jest im znana, podczas gdy miłość bezwarunkowa może wydawać się dość przerażająca.

4. Brak skupienia na własnych potrzebach.

Rodzic żyje pośrednio przez swoje dziecko, dlatego ambicje dziecka są ignorowane. Dziecko uczy się, że jego cele i potrzeby nie są ważne. Skupia się na potrzebach rodzica, star się go zadowolić, aby pozostać w jego łaskach. Prowadzi to do niepokoju, ponieważ dziecko nieustannie stara się być idealnym dzieckiem – usiłuje sprostać nierealistycznym pragnieniom narcyza.

Depresja może być wynikiem niespełnienia przez dziecko oczekiwań rodziców.

5. Chroniczne obwinianie się.

Niezależnie o tego czy narcystyczny rodzic otwarcie znęcać się nad dzieckiem czy nie, zazwyczaj jest on niedostępny emocjonalnie i zbyt zajęty sobą i własnymi troskami, by usłyszeć ból dziecka. Aby starać się utrzymać rodzinę, dziecko unika obwiniania rodzica i bierze całą winę na siebie.

Tak samo może być w dorosłym życiu, kiedy dorosłe dziecko nadal sobie przypisuje całą winę za rzeczy, które nie zawsze są jego błędem.

W wielu sytuacjach, aby zachować spokój, dzieci te stają się kozłem ofiarnym.

6. Echoizm

Echoiści i narcyzowie uzupełniają się nawzajem. Echości boją się zostać narcyzami, ale także boją się odciągnięcia najmniejszej uwagi od narcyzów. Zasadniczo narcystyczni rodzice mogą wybuchnąć gniewem lub płaczem bez większego ostrzeżenia. To zmusza ich dzieci do zajmowania jak najmniejszej przestrzeni, w obawie wywołania jednego z tych emocjonalnych wybuchów. Również gdy narcyz jest w procesie emocjonalnego wybuchu jego dzieci obawiają się zrobić cokolwiek, co mogłoby zdetronizować narcyza i odciągnąć od niego uwagę.

To może przypominać chodzenie po skorupkach jajek – próba zrobienia wszystkiego co możliwe, aby uniknąć załamania u rodzica i wybuchu emocji.

7. Niepewne przywiązanie

Dorosłe dzieci narcyza mogą niepewnie przywiązać się do swojego rodzica. Spowodowane jest to zachowaniem rodzica i faktem, że dzieci te nigdy nie doświadczają bezpiecznej podstawy, która zapewnia im potrzebny komfort gdy eksplorują swoje środowisko.

Zaniedbanie, manipulacja lub emocjonalna nieobecność rodzica może sprawić, że dziecko zacznie zastanawiać się, czy bezpieczne będzie w relacjach z innymi ludźmi. Prowadzi to do tego, że niektórzy dorośli stają się bardzo niezależni, rozwijając problemy z zaufaniem, ponieważ nie mieli nikogo, na kim mogliby polegać. Inni natomiast mogę lgnięcia do swoich partnerów z miłości i domagać się uwagi przez cały czas.

8. Stała koncentracja na szczęściu innych

Dzieci, które dorastają z narcystycznym rodzicem, organizują całe swoje życie i osobowość wokół szczęścia rodzica, a jako dorosłe osoby wokół szczęścia innych – wielu z nich pracuje w zawodach, w których mogą pomagać innym.

9. Zawsze na krawędzi

Zachowanie rodzica jest nieprzewidywalne. Nigdy nie ma pewności, co zadowoli opiekuna, a co zdenerwuje, dlatego dziecko w kontakcie z nim zawsze doznaje podenerwowania. Dziecko czuje się odpowiedzialne za szczęście rodzica, uczy się również, że życzliwość rodzica wiąże się z pewnymi warunkami, a za nie odpowiedzialne jest dziecko. Jeśli spełnia oczekiwania lub przynajmniej nie denerwuje rodzica, rodzić bywa miły lub przynajmniej nie wybucha emocjami.

Źródło